DRUMSPIRATIE

Hebben jullie dat ook, dat de tijd voorbij lijkt te vliegen?

Je knippert een keer met je ogen en weer een maand voorbij. Ineens weer de hoogste tijd om mijn stukje tekst in te leveren. 

Ik heb er wel eentje klaar liggen hoor maar eigenlijk wil ik eerst nog wat anders vertellen, maar wat dan precies tja dat tast nog een beetje in het duister.

Weet je wat ik begin gewoon en we zien wel wat er verschijnt, waar het naar toe gaat ha, ha, nieuwe werkwijze. Na het succes op de beurs in Warmenhuizen heb ik er meteen nog een paar bij geboekt. Hoe leuk is het dat mensen kennis kunnen maken met m’n drums, Ankhen en natuurlijk de Helende Kracht Takken.

Ik vind het fantastisch. We zijn dit jaar nog 5 keer ‘in het wild’ te spotten.

De eerstvolgende is de Infinity Spirituele beurs op 28 april in Blokker N-H. Ik heb er al zin in. 

Met dit in het vooruitzicht meldden zich wat kleinere takken die graag hun verhaal wilden vertellen, heerlijk en ze zijn weer erg mooi geworden vind ik zelf. En toen ineens stagneerde de boel er kwam een ander klusje tussendoor.

Een vriendin vroeg of ik een draadje kon maken van de wol van een schaap van de dochter van een vriendin van haar. Het beestje en de dochter hebben vanaf het begin een speciale band. Als het meisje het schaap roept komt hij aangerend, nou doen potlammeren dat allemaal wel maar deze is al 9 jaar, dat vind ik toch wel bijzonder.

Het schaap, Bram, begint een beetje af te takelen, was de afgelopen tijd ziekig en de dochter wilde heel graag alvast een aandenken aan haar Brammetje in de vorm van een knuffel gemaakt van de wol van Bram.

De wol van Bram was op z’n zachtst gezegd niet veel soeps meer normaal gesproken zou ik hier echt niet mee gaan spinnen maar ja voor zo’n meisje doe je een poging . Ik ben dus met de wol van Bram aan het stoeien geweest en heb er best nog een leuk draadje van kunnen spinnen en genoeg om een knuffel van te vervaardigen. Goh wat was het meisje blij zeg toen ik de bolletjes wol bij ze bracht, heerlijk om te zien, en ik heb meteen Bram even bewondert. Die leek weer een beetje opgeknapt dus hopelijk houd hij het nog een tijd vol.

En dan begint het meteen weer te borrelen bij me, er willen Ankhen gemaakt worden. Mijn hoofd zegt, joh er staan er nog een aantal maar de drang van binnen zwelt steeds meer aan, het moet eerdaags gewoon echt weer gebeuren. Ze zijn er aan toe om in de vorm te komen. Nou ja dan ga ik dat doen, m’n gevoel volgen en m’n hoofd maar even parkeren met alle gedachtes erbij.

Dit doet me denken aan een uitspraak van mijn kleindochter. Zij en haar zus noemen mij ‘gewone oma’

Ha, ha, ik kom er best goed vanaf vind ik met deze naam. Ze had tegen haar moeder gezegd ‘waarom noemen we gewone oma eigenlijk zo, er is helemaal niets aan oma gewoon’.

Ha, ha, ha, heerlijk toch dit!



Wat zij onder ‘gewoon’ verstaat dat vertelt het verhaal niet maar dat maakt me niks uit. Ik blijf ze gewoon lekker vertellen over plantjes en bloemetjes die je kunt eten, over torretjes en bijtjes in de tuin en ook over de kabouters , elfjes en andere natuurwezentjes die rijkelijk aanwezig zijn in m’n postzegeltuintje, we drummen soms samen of ze raken geïnspireerd en willen ook met koperdraad en een tak aan de slag, wat een feest!!

Dat is toch heel gewoon!?

Marja Frederiks